Welkom op onze website

Het is maandagmiddag en buiten waait en regent het. Je zou niet zeggen dat het juni is.
Binnen in de Dorpskamer branden de schemerlampen, staan de theepotten op de waxinelichtjes, de koffie begint te geuren en het Engels porselein staat klaar. Omdat het aardbeientijd is wordt er getrakteerd op smakelijke aardbeiengebakjes.

Langzaam maar zeker komen de gasten binnen(op maandag is het altijd wat rustiger dan op donderdag). Meestal zitten we met ongeveer vijftien personen in een grote kring en hebben vaak één gezamenlijk gesprek, soms over het nieuws, het weer, de vakanties, roddels uit het dorp, noem maar op.

Vandaag was het anders, of het nu door het weer kwam en dat het binnen dan meteen warmer/vertrouwder is? Zou zomaar kunnen. 
In ieder geval ging het gesprek opeens over verdriet. Zo vertelde een mevrouw over het verdriet dat ze had omdat twee kinderen en haar man van haar waren overleden. Ineens waren er meer mensen die over hun verdriet spraken.
Het werd een gesprek dat me lang zal bijblijven. Als je mensen spreekt van tachtig jaar en ouder, zijn ze natuurlijk getekend door het leven. Maar sommige mensen, bedacht ik me, worden wel erg getroffen.
Bijzonder vond ik daarom te merken dat sommige mensen op hoge leeftijd, altijd weer levenslust aan de dag leggen om verder te gaan met hun leven.

Ik moest denken aan:
-“Een meidoorn moest om
Kijkend naar de kale plek
Hoor ik een merel-“

Een toeschouwer.